Op 10 november 2018 reed een busje zich vast onder een viaduct in Hengelo. In de Tubantia van 12 november 2018 reageert Prorail op het voorval. Van deze reactie kunnen u en ik veel leren.
Prorail lost probleem op
In het artikel zijn de feiten netjes verzameld. Bij het bewuste viaduct ging het in de afgelopen drie jaar al 8 keer fout, iedere keer met grote economische consequenties omdat het treinverkeer voor uren stilgelegd moet worden. Gelukkig heeft Prorail een effectieve oplossing gevonden. In één aanrij-richting is een zogenaamde hoogtebalk geplaatst. Sindsdien, is in het artikel aangegeven, zijn er aan deze zijde geen klemrijders meer geweest.
Maar pakt niet door
Er lijkt daarmee een effectieve oplossing gevonden: plaats op zeer korte termijn een hoogtebalk ook aan de andere zijde. De woordvoerder van Prorail geeft in het artikel echter aan dit niet te verwachten. De argumentatie daarvoor is als volgt. „In die richting staat aan het begin van de straat al een bord en vlak voor de tunnel staat een groot geel bord. Automobilisten moeten gewoon opletten.”
Hier lijkt Prorail er voor te kiezen om toekomstige vertraging en grote economische schade te accepteren op basis van een principieel standpunt: er staan al borden, dus automobilisten moeten maar beter opletten.
En dat gebeurt in véél organisaties!
Een dergelijke manier van redeneren kom ik in mijn werk als verandercoach ook veel tegen. Er is een soort principieel bezwaar tegen het bedenken van faalvrije oplossingen. Want: mensen moeten ook gewoon een beetje opletten, de spullen netjes terugleggen. Waarschijnlijk werkt dit mechanisme ook in uw organisatie! Toch is er niets zo intelligent en prettig als het faalvrij inrichten van de werkomgeving. Dat is een kwestie van één keer wat verder doordenken en er daarna nóóit meer bij stil hoeven staan.
Het kan anders
Eerder dit jaar begeleidde ik een bouwteam bij een renovatie-opdracht. Er werd in 8 woningen tegelijkertijd gewerkt, het was steeds erg onduidelijk welke vakman de toegangssleutels tot welke woning bij zich had. Dit had tijdsverlies en oplopende irritatie tot gevolg. De uitvoerder bedacht met zijn team een simpel labelsysteem: de vakman die een sleutel mee had hing zijn eigen naamlabel op de haak. Vanaf dat moment wist iedereen precies waar welke sleutel was. En werken andere renovatieprojecten bij dit bouwbedrijf óók met dit praktische systeem.
Maar voor u begint: check uw eigen opvattingen!
Het bedenken van dit soort praktische oplossingen levert vaak veel plezier op in teams. Alleen niet bij Prorail geloof ik. Daar is de oplossing bedacht, getest en effectief bevonden, maar niet vatbaar voor uitbreiding. De les in deze is dan ook: als je echt wilt verbeteren, check dan vooral óók of je eigen opvattingen je niet in de weg zitten. Onhandige opvattingen (vaak van leidinggevenden :-) zijn niet zelden een belangrijke dwarsliggen voor mooie verbeteringen in het werksysteem. En opvattingen kun je best bijstellen als ze niet effectief zijn!
Enthousiasme voor verbeteren
Wilt u mét uw mensen de verbetermogelijkheden die er zijn wél in actie omzetten? Ik help u daar graag bij. Stuur mij een PB op LinkedIn voor een kennismaking en gratis adviesgesprek.
Wibo Haverkate
Verbetercoach
NB: ik baseer mij in dit verbeterblog op de informatie uit het Tubantia artikel. Zorgvuldigheid vind ik van belang. Het kan zijn dat het artikel niet de hele werkelijkheid weergeeft. In dat geval nodig ik Prorail uit om te reageren op dit Blog.